AŞK BAZEN GİTMEKTİR

Ateş bir gün suyu görmüş yüce dağların ardında sevdalanmış onun deli dalgalarına.Hırçın hırçın kayalara vuruşuna,yüreğindeki duruluğa.
Demiş ki suya : Gel AŞKIM ol, Hayatıma anlam veren mucizem ol.
Su dayanamamış ateşin gözlerindeki sıcaklığa, al demiş yüreğim senin olsun.
Sarılmış ateşle su birbirlerine sıkıca, kopmamacasına.Zamanla su buhar olmaya,ateş ise kül olmaya başlamış.

Ya kendisi yok olacakmış, ya aşkı.
Su, ateşi söndürmemek için almış başını gitmiş uzak diyarlara..Ateş terkedilişine çok kızmış, yakmış ormanları, suyu aramış heryerde.
Bir gün gelmiş, suya varmış yolu.
Bakmış suyun o duru gözlerine,biraz kırgın, biraz hırçın, anlamış kavuşamıyacaklarını.
Ve o an ; aşkın bazen gitmek olduğunu. Ama gitmenin yitirmek olmadığını birkez daha anlamış.
Ateş durmuş, susmuş, sönmüş aşkıyla TIPKI BENİM GİBİ.İşte o zamandan beridir ki: Ateş sudan,su ateşden kaçar olmuş.

Ateşin yüreğini, sadece su.
Suyun yüreğinide Sadece ateş alır olmuş.